*कुशिनगर एक्सप्रेस 11016*BY-"शिव बश्याल" T99post

ए कान्छा मासु खाने हो ?
- आमालाइ सोध्नु पर्छ , सोधेर आउछु है !
घरतिर दौडिदै थिय पछाडिबाट कसैको आवाज आयो - जिउदो बाख्रो किनेर खान त के सक्लान र खै मरेको सिनो सित्तैमा खानेले  ! पछाडी फर्किय सबै चुप थिय तर कस्ले भन्यो ठम्याउन सकिन ! न पाइला अगाडि नै सरे न पछाडी फर्काउन सके ! केही बेर आफैलाइ सन्नाटाको शिकार मा हुमेछु ! जति पर लाग्छु तेहि शब्धले मन मुटुलाइ अझै चिर्दै लम्याउदै लग्यो बिर्सन सकिन - "जिउदो बाख्रो के खान सक्लान र मरेको सिनो सित्तैमा खाने ले "


आखाभरी आँसु छचल्क्याउदै दिनभरी अर्काको मेलामा कोदालो खन्न गयकी आमा को आउने बाटो हेरेर  कुरिरहे ! आफ्नै घरको पिढिमा ! मन्मा कुरा हरु खेल्न थाले धेरै नबुझे पनि अब केही बुझ्न सक्ने भयको थिय ! हाम्रो गरिबी माथि अनायसै गरियको यस्तो व्यवहार र समाज मा हेरिने , हेपिने र चेपिने यो दृस्य ले मलाइ फिटिक्कै अब घरमा बस्न मन लागेन ! दिनभरी को थकान पछि पनि घरमा आयर सुख दुखले आमाको हातले पकायको खाना मै म रमाउथे तर फेरि पनि आज उहीँ कुराले पिरोलिरह्यो ! हाम्रो गरिबिमाथी गरियको यस्तो मजागले उनिहरुलाइ क्षणिक रमाइलो त दियो होला तर मलाइ जिन्दगिमा नबिर्सिने दाग लगाइदियो !

- *घर र बुढी आमालाइ छोड्न बाध्य बनाइदियो*  .............

आमालाइ देख्ने बित्तिकै एक्कासी झम्टेर रोयछु ! फेरि पनि केही बताउन चाहिन ! आमाले मन दुखाउछिन र छिमेकी शीत झगडा गर्लिन भनेर , पेट दुखेको बहाना पारी पारि रोय र रुदै थिय ! सम्पत्ती आफ्नो नभय पनि अरुको सम्पत्तिमा दिनभरी काम गर्ने मेरि आमा रहर ले होइन बाध्यताले रम्ने गर्थिन ! आफ्नै सम्झेर काम गर्थिन इमानदारिका साथ ! दिनहु जस्तो अरुले खाजा खान दियको रोटि , भुटेको मकै भटमास मलाइ केही न केही ल्याइदिन्थिन ! सधै झै आज पनि आमाको पटुकामा बाधियको पोको फुकाउदै थिय तेत्तिकैमा आमा ले भन्दै थियिन बाबू पोख्लास है अहिले पकायर खाने ! अहिले नफुका !

पकायर खाने भनेसी पक्कै पनि केही काचो होला भनेर झन उत्सुकता जाग्यो ! सुबेदार कान्छा बा ले दिनु भयको रे घर बाबुले पनि खान्छ थोरै भयपनी मासु लियर जाउ र पकायर खानु भन्दै !
मासु देख्ने बित्तिकै मलाइ दिउँसो कसैले भनेको याद आयो ! आफुलाइ सम्हाल्न सकिन र डाको छोडेर रुन थाले ! आमाले केरकार गर्दा नभनी सुखै पाइन र बताउन बाध्य भय! आमा भन्दै हुनुन्थ्यो तिम्रो बाबा भयको भय सायद यो समाज मा हेपिनु पर्दैन थियो आज, एकल महिला र बच्चालाई देखेर हेपेर होला , न रो बाबू हाम्रा पनि दिन आउलान नि ! जस्ले यस्तो आज भन्यो उसैलाइ हाम्रो आगनमा खसी ढालेर  भोज खुवाउन पाइयोस ! हे भगवान ! कति सम्म हेप्न सके ,  खै आज गरिबलाइ न्याय ?  यस्तै के के भन्दै आमा कराउदै थिइन र ल्यायको मासु पकाउदै थियिन !
भुटेको मासु को गन्ध मलाइ पटक्कै आयन , गन्ध आयो त  केवल दिउँसो हेपेर -  मरेको सिनो सित्तैमा खाने भन्ने एक जमात हुलहरु को !
खै कस्तो आचरण , कस्तो व्यबहार , अनि कहिले सम्म .....

यस्तै कुराहरु ले मुटु चिर्न थाल्यो ! पाकेको मासु आज खान मन लागेन र आमाको आशुलाइ खस्न दिन सकिन र खान बाध्य भय !
दशै आउन लागेको थियो ! गाउमा सबैका घरमा लाहुरे हरु आयका थिय ! रमाइलो माहोल थियो ! सबैको घरमा खुशियालि थियो तर मेरो मन भने झन दोब्बर पिरोलिन थाल्यो अब फेरि समाजले कस्तो दृस्टिले हेर्ला र हेप्लान भनेर ! जे होस १५ पुगेर १६ मा टेकेको मात्र थिय ! अब आफुलाइ घरमा राख्न भन्दा पनि लाहुर जाने र पैसा कमायर समाज मा केही सामाजिक भयर देखाउन मन लाग्यो ! दिनहु आमालाइ यहि कुरा सुनाउन थाले !
एक्लि आमालाइ कसरी यो घरमा छोडेर जाउ नजाउ भने पनि आवस्यक र जोहो को बाटो पहिल्याउन मन लाग्यो ! अब म पनि ठूलो भैसकेको थिय ! आमा फकाउदै हुनुन्थ्यो तिम्रो बाबा लाहुर गयर पैसा कमायर ल्याउछु भनेर गयका आज ३५ बर्ष भयो फर्कियनन बाबू त नजा दुख सुख पालेकै छु बरु यतै केही गरिबस !

मलाइ यो समाज मा बस्ने मनै थियन र आफू लाहुर जाने निधो गरे ! धेरै पैसा कमायर गरिबि नियन्त्रण गर्न , सामाजिक बन्न अनि समाज लाई चिन्न !

आमा लाई बताय जान दिने अवस्था देखिन र आमाले आफुलाइ सातु बनाउन भुटेर राखेको 2 माना मकै पोको पारेर बिहान झिस्मिसेमै घरबाट भागे ! सुनेको थिय गोरखपुर बाट रेल चडेर लाहुर गयिन्छ ! मन्मा विभिन्न सपना हरु बोकेर बुढी आमा लाई ढाटेर , छलेर निस्किय मन्मा अनेकौ चोटहरुका बेदना हरु कुम्स्यायर म पनि अरु जस्तै सुकिला कपडा लाउन, आफ्नै घरले र बाबाले बिर्सियको खुशी फर्काउन केही दिन आमालाइ छोडेर परदेश को यात्रा मा काम खोज्न , दाम खोज्न र माम खोज्न ........

घरबाट चोरेर ल्यायको १२00 रुपिया दाम लाई दौराको भित्री गोजिमा र आसकोट मा गरेर ३ ठाउँ बाडेर राखे ! सुनेको थिय रेल मा चोर लाग्छ चोरी हुन्छ ! मितेनिखोला पुग्दा लगभग झिस्मिसे भैसकेको थियो र मगर टोल तिर कुखुरा बास्दै थिय ! माथी डाडामा पुगेर पाकरिको रुखबाट एकपटक घर , गाउँ र त्यो समाज लाई नियाले ! मनभरी ! देखिनेजती ! यो आखिरी पटक थियो ! यहाबाट पर लागेसि घर देख्न चाहेर पनि सकिँदैनथ्यो ! आमा आगनमा देखिन्छिन कि भनेर निक्कै बेर नियाले ! बेस्सरि याद आयो! कहिले घर नछोडेको र आमाको सहारा र मन बुझाउने म मात्र अब आमा के गर्लिन कति रुदिहुन ! म यसरी हराउनु मा ! के के सोच्दै आखाको परेली पुछ्दै थिय आमाले पानीको गाग्री र डोको बिसाउदै गरेको कताकता धमिलो देखिन्थ्यो यहि नै मेरो लागि आखिरी दृस्य थियो केवल सम्झनाको लागि केही समय , केही दिन को लागि ......

                                  ~१~

करिब ६ घण्टाको यात्रा पछि जसो तसो सोध्दै  बोर्डर मा पुगे !
- कहा जानेहो ? गोरखपुर जाने हो ? मेरो जिप मा बस भाइ ! म पुर्याइदिन्छु!

 कुन गाडी हो " कुशिनगर " ?

अर्कोले तान्दै थियो दौराको एक छेउमा समातेर मेरो जिप मा जाने म पुर्याइ दिन्छु भाडा रु १५० मात्र !

एक आपसमै झगडा पर्ला जस्तो भयो ! जिपवाला यसैगरी ग्राहक लाई आफ्नो जिप मा भर्नलाइ तान्दै झगडा गर्दै थिय ! तेत्तिकैमा एउटा ले मेरो झोला तान्यो र तानातान गर्दा झोलाको गोजि च्यातियो र घरबाट ल्यायको  भुटेको मकै असरल्लै भुइभरी पोखियो! रिसले आगो भयतापनी यहाँ मेरो एक्लै केही चल्नेवाल थियन ! तेत्तिकैमा एउटा  जिपवाला ले बेस्सरी हिर्कायो र झोला च्यात्ने भैया भागेर अलिक पर गयो !

उस्ले फकाउदै थियो र पोखियको माथी माथिको मकै अलिकती बटुलेर झोलाको अर्को गोजिमा राख्दै जिपमा बसाल्यो ! सोध्दै थियो कहाँ जाने ?
-  म निक्कै चिन्तित थिय ! न राम्रो शीत नै त्यहा को भाषा बुझ्थे न त कहिले यो सफर गरेको थिय ! फेरि पनि उसले भन्दै थियो म बम्बै जाने रेल मा चडाइ दिन्छु चिन्ता नलिनु !

साझ 7:00 बजेको छ "कुशिनगर एक्सप्रेस " - ११०१६

अलिकती केही स्वास पलाय झै भयो ! रित्तो पेट लियर हिडेको थिय र ल्यायको मकै पनि सबै पोखियो थोरैमात्र बाकी थियो ! संयोग ले राम्रो मान्छे पाय ! कुनै बेला त भगवान ले पनि हेर्दा रहेछन भन्ने जस्तो लाग्यो ! उसैले टिकट निकालियो दियो भारु ३६० मा ! कहिले रेल नदेखेको म ! लामो न लामो डिब्बा डिब्बा गासियको ! मान्छे माथी मान्छेको भिड मात्र ! जसो तसो रेलको डिब्बा मा घुसे ! जहा अलिक भिड कम थियो ! भाषा बुझ्दिनथे ! के भन्दै थिय ! वल्तिर पल्तिर बस्ने हरु !

छुकछुक छुक .......रेलको आवाज सङै झ्यालको सिटमा बसेर बाहिर हेर्न थाले ! फलामको चिल्लो बाटो मा हावाको गतिसङै आफ्नै रफ्तार मा दौडियको रेल बाट अब बाहिर को चिजहरु प्रस्ट देखिन छाड्यो र आफुलाइ दिनभरिको थकाइ कैयौ दिनदेखिको अनिदो र चिन्ता ले गर्दा र रेल को रफ्तार मा झ्याकिदा कसो कसो निदाउन पुगेछु !

[ - बुवा ले अर्कि आइमाई लाई लियर घर आउनु भयको रहेछ ! घरमा बेस्सरी ठुलो झगडा पर्यो ! भनाभन पछि हातपाइ हुन लाग्यो ! आमाले बुवाले ल्यायकी आइमाइ लाई बेस्सरी लुच्छ्न , पिट्न लाग्नु भयको थियो तेत्तिकैमा बुवाले आमाको हात समात्नु भयको थियो ! छेक्न जादा आमाले बुवालाइ लात्तिले बेस्सरी हिर्काउनु भयछ र सन्निमा लागेको बुवा गर्ल्याम्मै ढल्नु भयो ! केही बेरमा उठेर अगेनामा बलिरहेको आगोको अगुल्टोले आमाको टाउको मा बेस्सरी हिर्काउदा उछिट्टियका झिल्कै झिल्काले आमाको कपडामा आगो सल्कियो ! जल्दै गरेकी आमा कराउदै चिच्याउदै भाग्दै थिइन खोलै खोलाको किनारै किनार ओरालो तर्फ !

यस्तो हल्ला हुन थालेपछी छिनभरमै छिमेक सबै जम्मा हुन थाले ! केही बेरमै जल्दै गरेको मुस्लो र उज्ज्यालो देखिन छोड्यो ! मानिसहरु उतै तर्फ दौडिदै थिय! ]

- भाइ साहेब टिकट ?? झसङ्ग बिउझिय ! टिकट चेक जाँच गर्न टिटि आयको रहेछ ! पक्कै पनि टिकट मागेको होला भनेर निकालेर दिय! उस्ले के के भन्दै थियो मैले केही बुझ्न सकिन ! हिन्दी मा बोल्दै थियो तर कता कता फाइन लाग्छ भनेको मात्र बुझे र अरुको र मेरो टिकट हेर्दा फरक देखे ! म रिजर्बेसन डिब्बा मा चडेछु र मेरो टिकट जनरल डिब्बाको रहेछ ! उस्ले देखाउदै भन्दै थियो अगाडि जनरल डिब्बा छ तेस्मा जानू नत्र फाइन लाग्छ ! झोला उठाय र फेरि तेहि रेलको भिड छिचोल्दै अगाडि लागे !

                                     ~२~

कस्तो नराम्रो सपना देखेछु ! शरिरमा काम छुटेर आयो ! पसिनाले निथ्रुक्क भिजे ! आमाको बेस्सरी याद आयो ! रुदै थिय जहाँ म एक्लो थिय! थुचुक्क बसे बाथ रुमको ढोका नजिकै ! लखनउ आयछ फेरि एक हुल मानिसहरु तछाड मछाड गर्दै पेलिदै रेल भित्र छिर्दै थिय! म अब रिजर्बेसन डब्बा बाट उत्रियर जनरल डब्बा मा गय ! भिड भयपनी डराइ डराइ एउटा सिटको एक छेउ मा बसे जहाँ फेमिली वाला बसेका थिय !

देखेको सपना बिर्सिन सकिन र आमाको हातले भुटेको मकै निकाले तर खान मन लागेन खै सपना आखिर बिपना भैदियो भने नि ! मन्मा खिन्नता छाइरह्यो! सुनेको थिय गाउमा धेरै बर्ष लाहुर मा बसेर पनि घर फर्केर घरजम गरेर बसेका मान्छे हरुको बारेमा ! कता कता हाम्रो बुवा पनि यतिका बर्ष हरायको साच्चै अर्कि आमा लाई लियर घर फिर्नु भयो र यस्तै घटना भयो भने नि ! केके न के सोच्न बाध्य भय !

तेत्तिकैमा दुइटै खुट्टा नभयको मान्छे आफ्नो जिउ घसार्दै माग्दै कचौरा थाप्दै आउदै थियो सबैका सामु ! कसैले त दिन्थे १/२ रुपिया कसैले गाली गर्थे हप्काउथे र नजिक आउदा घिनाउथे सायद तेसैले उतर्फ हेर्दा पनि हेर्दैनथे !

दुखिको पीडा कस्ले बुझ्ने ? जस्लाइ दुख्यो उसैले नै भोग्नु पर्दो रहेछ ! यो दृस्यलाइ मैले चाहेर नि वर्णन गर्न सकिन ! जुन आफुले प्रत्यक्ष देखे ! दिने मन हुदा हुदैपनी अरु केही दिन सकिन र आफुसित भयको अलिकती भुटेको मकै उसैको कचौरामा राखिदिय र उ खुशी हुँदै अगाडि बढ्यो ! मलाइ पनि भोकले बेस्सरी चाप्यो ! बिहान पखको समय थियो ! कति दिन लाग्छ कहिले पुगिन्छ मलाइ थाहा थियन र पुगेर कहाँ जाने के गर्ने मलाइ केही थाहा पनि थियन ! यत्ती सुनेको थिय बम्बै पुग्न ३ दिन लाग्छ भनेर !

चिया वाला चियाको कितली लियर वोहोर दोहोर गर्दै थिय ! एउटा केटिले मसिना मसिना झिजा हरु बेच्दै थिइ र भन्दै थिइ "दत्तुन!! दत्तुन" .....

केही मानिसहरु किनेर आफ्नो दात माझदै थिय बल्ल बुझे कि यो दत्तुन ले दात माझ्ने पो रहेछ !

केहि बेर मा बेस्सरी तालि पड्काउदै ठूलो स्वरले बोलेको आवाज आयो र हेर्दा हेर्दाहेर्दै आफ्नै आखाको नजिक सबैसित पैसा असुल्दै हिडेको एउटा मानिसलाइ देखे जस्को अनुहार र आवाज लेग्ने मान्छेको जस्तो थियो तर पहिरन भने आइमाइको जस्तो  ! जो तेस्रो लिङ्गी (हिजडा) रहेछन !

 दे रे कान्छ दे रे बाबू !!!! भन्दै एउटिले मलाइ मुसार्दै थिइ म डरले काम्न थाले ! रातो न पिरो हुन थाले ! सबैले मतिरै हेरिरहेका  थिय ! जसरी रामलिला हेरिदैछ ! तेत्तिकैमा के के बोल्दै थिइ र रिसाउदै उस्ले आफ्नो साडी माथि उठायर आफ्नो गुप्ताङ देखाउन थाली म आँखा चिम्म गरेको थिय ! तब उस्ले मेरो सन्निमा चरप्पै समातेर गाली गर्दै अगाडि बढी ! सबै गलल्ल हास्दै थिय! म भने दुखाइ र लाजले आफ्नै पिडामा मुछिय आफैमा फेरि मरेतुल्य भय सबैको सामु हासोको पात्र पो बनेछु !  उस्लाइ पैसा नदिदा भोगेको पीडा सायद एक अनौठो थियो जिबनमा बिर्सन नसकिने यो पल , पहिलोपटक ....
 ‎
म आफै पैसाको खोजिमा लाहुर हिडेको मान्छे उस्लाइ कहाबाट दिन सक्थे र तेसैको बदला मा यस्तो चोट पाय जो असाध्यै दुखिरहेको थियो कहिले नबिर्सिनेगरी ...
चियाको तलतल लाग्यो सबैले पियको देख्दा पिउन मन लाग्यो ! चिया वाला शीत हातको इसाराले चिया मागे र पैसा दिन दौराको गोजिमा हात हाल्दा गोजि रित्तो थियो र हात वारपार भयो ! सपना झै लाग्यो फेरि हात हाले जति पटक हालेनी उहीँ प्रकृया दोहोरियो ! मेरो जेब काटियछ कति बेला  पत्तो नै पाइन अब झन मुसिबत मा फसे ! धन्न मैले यस्तै हुनसक्छ भनेर आसकोट को भित्री गोजिमा केहि रुपिया लुकायर राखेको थिय तेसैबाट १० रुपियाको चिया पिय !

साइडको सिटमा ३ जना नेपालि केटाहरु झै देखे, बोल्न मन लाग्यो ! एक्लै अताल्लियको म आफैमा नेपाली जस्तो देख्दा खुशी को अन्कुर हरु पलाउन थाले ! साइडमा गय र नेपालिमै सोधे
- कहाँ जाने हजुर हरु ?

तिमी कहाँ जाने ? उल्टै प्रस्न पो गरे !

म बम्बै हिडेको तर कहिले गयको छैन र चिनेको पनि छैन !
झोला खै त ? अर्कोले प्रस्न गर्यो !
उ त्यहा सिट मुनि !

- यहाँ ल्याउ हामी पनि उहीँ जाने हो हामी सङै लान्छौ चिन्ता नलेउ भाइ ! तेस्रोले थप्दै थियो !
निक्कै खुशी भय ! जहाँ घरबाट हिडेपछी यसरी यात्रामा आफ्नोपन भेटिनु र यत्रो साहस दिनु पनि मेरो सौभाग्य नै ठाने ! आफ्नो सबै बृतान्त बताय र जेब काटियको पनि कुरा सुनाय ! उनिहरु कैयौ पटक यो यात्रा गरेको र बम्बै मा आफ्नै कोठा भयको कुरा गर्दै थिय ! भन्दै थिय चिन्ता नलेउ हामी सङै लान्छौ र काम नपाउन्जेल हाम्रो कोठामा बस्नु केही चिन्ता लिनु पर्दैन !

~ कुनै कुनै बेला त भगवान पनि दाहिना नै हुन्छन ~

जिबनको यत्रो सङ्ह्र्ष मय जोखिम यात्रा मा यसरी नेपाली साथिहरु भेटिनु र सहयोग को भावना देखाउनु मेरो सौभाग्य नै ठाने ! रमाइलो गर्दै गफ गर्दै जाँदै थियौ ! ल्यायको मकै पनि बाडेर खायौ ! उनिहरुले नास्ता ल्यायका रहेछन सबैले खायौ ! एउटाले सोध्दै थ्यो खर्चलाइ पैसा कति ल्यायको छौ ! मैले १२00 रुपिया लियर आयको र टिकट को र भाडा गरेर बचेको र केही चोरी भयको बताय ! अब जम्मा जम्मी रु ४०० मात्र बचेको थियो !

-  सम्हालेर राख्नु है !
-  ‎हस !
                                           ~३~

त्यो दिन रमाइलो सङ बित्यो ! उनिहरु निदाउदा म एक्लो हुन्थे र मेरि आमाको याद आउथ्यो र भक्कानिन्थे ! तर धेरै समय उनिहरु शीत गफ गरेर बिताउथे ! भोलि बिहान ४:३० को बम्बै पुगिन्छ भनेर केटाहरु भन्दै थिय ! रात पर्न लाग्यो घर छोडेको आज २ दिन भैसकेको थियो ! आमा ले कति खोज्दै हुनु होला है ! घरी घरी यिनै कुराहरुले मुर्छित हुन्थे ! कसरी कत्तिबेला निदाउन पुगेछु ! बिउझिदा केटाहरु कोइ पनि सिट मा थियनन ! यताउती हेरे ! धेरै बेर न आयसी सोचे ढोकामा बसेर हावा खादै गफ गर्दै होलान,  तर निक्कै बेर पछि पनि आउने छाटकाट देखिन र खोज्दै गय ढोकातर्फ ! त्यहा पनि कोइ थियनन ! फर्केर आयर सिट मुनि झोला हेर न उनी थिय न त झोला नै ! हतार शीत खोल्तिमा हात हाले जहाँ गोजि रित्तै थियो ! अब न आफ्नो कपडा, झोला न पैसा केवल एकसरो लगायको कपडा बाहेक अरु केही बचेन !

आफ्नो पन र आफ्नो मान्छे भेटायको पनि यसरी आफैसित ठगिन पुगेछु ! सपना मा पनि सोचेको थियन सफर मा आफ्नैले यसरी ठग्छन भनेर ! बोल्न जानेको थियन अब के गरु बिकल्प केही सोच्न सकिन ! मीठो बोलेर आफ्नै ले यसरी ठग्दा आफैमा धिक्कार लागेर आयो ! कता कता अब यहि गुडिरहेको रेलबाट हाम्फालेर मरु जस्तो लाग्न थाल्यो ! तर आमाको चेहेरा सम्झिन्थे र आफैलाइ रोक्थे ! फेरि पनि बिकल्प केही भेटिन अब बम्बै पुग्नु सिवाय ! अर्धचेत र बेहोसिमै उत्रिय ! बिहान ४:३० बजे लोकमान्य तिलक टर्मिनल "कुर्ला" मा गयर रेल रोकियो सबै उत्रियर जान थाले ! रेलबाट हेर्दा हेर्दै हजारौ मान्छे को भिड उत्रियो र आफ्नो आफ्नो गन्तव्य तिर लाग्यो !

"भाग्यले ठगेको म जिन्दगी भरी हर ठाउँ मा हर कसैसित ठगिदै यसरि आय म" भन्दै आफ्नो गुनासो हरु रुदै सुनाउदै थिय छबिलाल ले !

म पनि नेपाल पत्रकार टिम हरु को आगमन मा भेट्न र लिन  लोकमान्य तिलक टर्मिनल पुगेको थिय ! तर उनिहरुलाइ भेट्नु भन्दा पहिला नै यसरी बेवारिसे अवस्था मा देखेको भाइको अवस्थाले मन बिछिप्त बनायो  र सोध्न मन लाग्यो ! छबिलाल लाई टिम सित सङै आफ्नै निवास मा ल्याय !

यसरी मलाइ पनि भाइको यो रेल " कुशिनगर एक्सप्रेस " ११०१६ को सफर र घटना ले छियाछिया बनायो ! यसै मनमा राखी रहन सकिन र डायरिमा उतार्न मन लाग्यो जस्मा फेरि पनि यात्रा गर्ने साथिहरु सचेत रहनु होला कि आफ्नै नेपालि झै बनेर नेपाली भाषा बोलेर पनि कैयौ नेपाली हरु बोर्डर मा , गोरखपुर र कुशिनगर एक्सप्रेस मा लुटियका छन जो आउदा मात्र नभयर जादा पनि !

तेसैले होसियार रहनु होला ! दुख सुखमा यात्रा गराउने सहयात्री कुशिनगर एक्सप्रेस को सफर हिजो पनि थियो र आज पनि छ र भारतिय रेल हुदा सम्म सायद रहिरह्नेछ तर उस्को के दोष ! दोष त उनिहरुको छ जो गरिब , असह्य र निमुखा हरु लाई आफ्नो जाल मा पारेर लुट्दैछन , पिट्दैछन र फसाउदैछन ! तहसनहस पारिदिदैछन कसैको जिन्दगी , उजाड मरुभुमी जस्तो .......

कसैको घटना लाई यहाँ प्रस्तुत गरेर मैले महनता कमाउन खोजेको मेरो सिद्धान्त होइन ताकि हरेक दिन यात्रा गर्ने हजारौ छबिलाल हरु यसरी ठगिनु नपरोस र आउने जाने प्रदेशि हरु सचेत रहनु होला कहि कतै हिजो छबिलाल लाई परेको घटना मा हजुर तपाईं पनि शिकार हुन नपरोस !

:  हजारौ यात्री हरुलाइ आफ्नो गन्तव्य मा हरेक दिन पुर्याउने कुशिनगर एक्सप्रेस मा छबिलाल ले भोग्नु परेको सास्ती , पीडा र समस्या ले उनको गन्तव्य अधुरो , अपुरो र गन्तब्यहिन भयको भन्दै पीडा को बेदना र जीवन स्टोरी हाम्रो सामु पोख्दै थिय र भन्दै थिय कि राजदूतावास मा र नेपाल सरकार समक्ष्य यो हृदयवारक घटना को खबर पुगोस हरेक दिन नेपालिहरुले प्रदेश को यात्रा मा भोग्नु परेको पीडा , लुटपाट र सहनु परेको यातना मा आवाज उठोस र ठोस कदम चालियोस ताकी आगामी दिनहरुमा अरु कसैलाइ यस्तो नहोस ! कुशिनगर एक्सप्रेस को यो अबिस्मरणिय यात्रा फेरि कहिले दोबारा गर्न नपरोस .............
                                       ~×××~

                        * अल्बिदा *

                 By - Shiva Bashyal 
                 ‎3rd April 2018 , Mumbai IND
                 ‎Email : t99post@gmail.com