" कठै बिचरा म "

....✍️
रातभरिको ओसिलो सन्नाटालाई छिचोल्दै मिर्मिरेमा झुल्किएको घामको किरणले नासपातिको पातहरुमा झुण्डिरहेका शीतका थोपाहरुलाइ धर्तीमा खसाल्दै थियो । एक बथान भगेराहरु ओहोरदोहोर गर्दै तिनै पातहरु माथी बस्तै उड्दै गरिरहेका थिए , चिसो शीतका थोपा खसेर ओभाएका पातहरुमा न्यानो महसुस गर्दै आफ्नै सुरमै कराउदै थिए । त्यस्तै म जन्मिने बेलामा पनि शीतका थोपा खसेझै आमाका अाँसुका ढिका बरबर्ती खसेका थिए तर भुइमा खस्न नपाउदै आफ्नै साडीको एक छेउमा बिलाउथे । निक्कै कष्टले जन्मिएको " त " त्यसैले होला धेरै माया लाग्छ । यहि शब्द आज पनि गुन्जिरहन्छ कानमा । शब्द बर्षौ पुरानो हो र पनि हरेक पल ताजा लाग्छ ,भर्खरै बोलेजस्तो उहीँ आमाको मुखबाट ।

तिम्रो मायाले जितेको भय सायद ...

कोरोना भाइरसको नियन्त्रणलाई मध्यनजर गरेर सरकारले गरेको लकडाउन भन्दा पनि तिम्रो मायाको लकडाउनले प्रचण्ड आघात पुर्याएको महसुस गर्दैछु म । हेर्दाहेर्दै आज सातौ दिनपनि बितिसक्यो । सन्सारभरी फैलिएको यो महामारीले हजारौको ज्यान लिइ सक्यो । कोभिड-१९ को आतंक यो तेस्रो बिश्वयुद्द भन्दा फरक नपर्ला तर यो भन्दा पनि ठूलो युद्द र द्वन्द्व यहाँ फैलिदैछ आज खै किन प्रिय .......